کنترل پوسیدگی با روش‌های ترمیمی در بزرگسالان و کودکان

پیوند به مقالهٔ اصلی: http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1002/14651858.CD003808.pub3/full

تاریخ انتشار اولیهٔ مقاله: ۸ فروردین ۱۳۹۲

ترجمه: سارا مرادی

روش های کنترل پوسیدگی دندان

پوسیدگی دندان مشکل شایعی در سراسر جهان است که باعث عفونت، درد و ازدست‌دادن دندان‌ها می‌شود و درمان آن هزینه‌بردار است. پوسیدگی دندان می‌تواند توسط روش‌هایی که به‌عنوان روش‌های «غیر ترمیمی» شناخته می‌شوند، کنترل شود. این روش‌ها شامل پاکسازی کامل دندان از پلاک، تجویز رژیم غذایی سالم و استفاده از فلوراید برای جلوگیری از پیشرفت پوسیدگی است. اگر پوسیدگی پیشرفت کند، ممکن است نیاز باشد روش‌های «غیر ترمیمی» با روش‌های «ترمیمی» ترکیب شوند که شامل پرکردن و ترمیم دندان در جایی که حفرات به علت ممانعت پوسیدگی از تمیزکردن ایجاد شده‌اند، می‌باشد. پرکردگی‌ها ظاهر دندان را بهتر می‌کنند و به بیمار اجازه می‌دهند آن‌ها را تمیز کند.

دندان‌پزشک‌های سنتی قبل از قراردادن مادهٔ پرکننده همهٔ پوسیدگی را با دریل‌های دندان‌پزشکی یا سایر ابزارها برمی‌دارند. اگرچه حذف همهٔ پوسیدگی معایبی نظیر آسیب به عصب دندان، دندان درد و ضعیف‌شدن محتمل ساختار دندان را در پی دارد. این روش به عنوان حذف یک مرحله‌ای پوسیدگی‌ها شناخته می‌شود.

علی‌رغم تعداد بسیار زیاد پرکردگی‌ها و ترمیم‌های قرارداده‌شده در سراسر جهان، دندان‌پزشکان هنوز اطمینان ندارند که کدام روش بهترین روش «کنترل با ترمیم» برای پوسیدگی‌هاست. این مقالهٔ مروری به‌وسیلهٔ محققان گروه سلامت دهان Cochrane برای ارزیابی بهترین راه‌های درمان و کنترل پوسیدگی دندان توسط روش‌های ترمیمی در دندان‌های دائمی و شیری انجام شده است.

آخرین تحقیقات مرتبط برای استفاده در این مقالهٔ مروری تا ۲۲ آذر ۱۳۹۱ لحاظ شدند که شامل ۸ مطالعه بر روی ۹۳۴ بیمار (۱۳۷۲ دندان) بود.

در این بررسی سه راه جایگزین مداخلهٔ عملی کنترل پوسیدگی در مقایسه با روش سنتی برداشتن تمام پوسیدگی در یک مرحله (برداشتن کامل پوسیدگی) مورد ارزیابی قرار گرفتند. این راه‌ها عبارت‌اند از:

– تراش‌دادن گام‌به‌گام: این روش پوسیدگی‌ها را در طی دو مراجعه با فاصلهٔ چند ماه حذف کرده و به پالپ دندان فرصت ترمیم و ساخت عاج را می‌دهد.

– حذف قسمتی از پوسیدگی‌ها: دندان‌پزشک قسمتی از پوسیدگی‌های مینایی را حذف می‌کند و باقی‌مانده را به‌صورت دائمی در دندان مهر و موم (seal) می‌کند.

– عدم برداشت پوسیدگی‌های مینایی: هیچ پوسیدگی مینایی قبل از مهر و موم کردن یا ترمیم حذف نمی‌شود.

هنگامی‌که روش حذف یک مرحله‌ای پوسیدگی‌ها با روش حذف گام‌به‌گام آن‌ها مقایسه شد، این نتیجه‌گیری حاصل شد که پالپ (عصب) دندان در ۳۴۷ مورد از هر ۱۰۰۰ درمان یک مرحله‌ای آسیب می‌بیند، در حالی که در روش گام‌به‌گام این آمار ۱۵۴ مورد از هر ۱۰۰۰ دندان ترمیم‌شده است.

هنگامی که روش حذف قسمتی از پوسیدگی‌ها انجام شد، از هر ۱۰۰۰ دندان ترمیم‌شده پالپ ۵۰ دندان آسیب دید. اگرچه هنگام استقاده از روش یک مرحله‌ای این آمار به ۲۱۹ از ۱۰۰۰ رسید.

هم در بزرگسالان و هم در کودکان هنگامی که بخشی از پوسیدگی یا همهٔ آن به‌جاگذارده می‌شود، پالپ آسیب کمتری می‌بیند. در هیچ کدام از تکنیک‌ها هیچ تفاوتی در تعداد دندان‌هایی که درد دارند وجود ندارد. یکی از تکنیک‌های روش عدم برداشت پوسیدگی عاجی به جایگذاری مادهٔ پرکردگی کم‌تری نیاز دارد، اگرچه هیچ تفاوتی هنگام مقایسهٔ سایر روش‌ها با روش برداشت یک مرحله‌ای پوسیدگی‌ها یافت نشد.

در مطالعات انجام‌شده مواد پرکردگی غالباً توسط دندان‌پزشکان متخصص قرار داده شده‌اند و دندان‌ها برای دورهٔ نسبتاً کوتاهی (۱ سال) تحت نظر بوده‌اند. مطالعات بیش‌تری برای پاسخگویی به سایر سؤالات مورد نیاز است. مطالعات آینده باید توسط دندان‌پزشکان عمومی انجام شود تا بررسی شود آیا نتایج مشابه خواهند بود یا نه. این مطالعات باید بیمار را برای زمان طولانی‌تری پیگیری کنند و تفاوت احتمالی در درد دندان، پوسیدگی‌های آینده و جایگزینی پرکردگی‌ها را مورد بررسی قرار دهند. آن‌ها همچنین باید تفاوت‌های احتمالی در هزینه‌های بلندمدت و ارجحیت تکنیک‌ها توسط بیماران را بررسی کنند.

خلاصهٔ یافته‌ها